Venedik

Venedik’te bir Cumartesi…

Eşsiz bir şehir.

İstanbul gibi eşsiz…

En azından bir kez görmek gerek.

Herhangi bir kaynaktan kolayca bulabiliriz nereleri gezeceğimizi, nereleri göreceğimizi, ya da neler yapacağımızı. Zaten izlediğimiz filmlerden, baktığımız fotoğraflardan, okuduğumuz yazılardan da tanımışızdır bu şehri. Hatta ilk kez gittiğimizde bile bu nedenle pek yabancı gelmez gözümüze.

      

Ama asıl Venedik, ana kanallardan ve caddelerden ayrılınca gösterir kendini.

Venedik, rutubetten sıvaları dökülmüş, boyaları yıpranmış eski evlerdir.

Dantelli, açık bir pencereden duyulan, gondolcuların da dilindeki aşk şarkısı Barcarolle’dur.

Küçücük ve sessiz meydanlarda bir banka oturmuş sohbet eden yaşlı teyzeler veya gazetesini okuyan dedelerdir asıl Venedik.

Ya da küçük bir parkta sallanacak çocuğa hasret, paslanmaya yüz tutmuş salıncaklar…

Hatta sessiz bir ara sokaktaki kafeden burnumuza gelen davetkar kahve kokusu.

Venedik’e trenle gitmiştik. Soğuk bir Cumartesi sabahı Mestre’yi Venedik’e bağlayan 4 kilometrelik köprüden geçerek tren garına geldiğimizde daha pus dağılmamıştı. Rutubet iliklerimize kadar işliyordu. Ama yine de tren garının merdivenlerine çıkınca büyük kanalın ve Venedik’in büyüsü insanı hemen etkisi altına alıyordu.

Tren garının önündeki Santa Lucia’dan Grand Calandaki Ponte Degli Scalzi’nin ve önündeki Ferro Via iskelesinin görünüşü.

Garın önündeki Fondamenta Scalzi Cannaregio’daki bilet gişesinden biglettomuzu alarak vaporettiye binmiş ve sislerin arasındaki Grand Canalda ilerleyerek ineceğimiz yer olan San Marco’ya kadar keyifli bir yolculuk yapmıştık. San Marco meydanına geldiğimizde güneş etkisini göstermiş, sabahki esrarlı havadan hiç eser kalmamıştı. San Marco meydanına giden yollar kalabalıklaşmaya başlamış, meydandaki  kafelerde kahvelerini yudumlamaya başlayan insanlar çoğalmıştı.

Kalabalık sokakları, kanalları ve köprüleri dolaştıktan sonra penceresinden dar bir kanalın göründüğü sakin bir pizzacıda mola vermiş, bir taraftan şarap eşliğinde patlıcanlı pizzalarımızı yerken, diğer taraftan da gondolları seyredip yorgunluğumuzu atmaya çalışmıştık.

Karnımız doyduktan sonra akşam olana kadar Venedik’in ara sokaklarında kaybolmuş, hava kararınca da kendimizi gündüz gezerken gözümüze kestirdiğimiz bir İrlanda pabına atmıştık.

“Inishark Irish Pub”, Rialto köprüsünden San Marco yönüne geçtikten sonra karşımıza çıkan ara sokaklardan birisinde bulunuyordu. Bardan ücretini ödeyip biralarımızı almış, bulduğumuz boş bar taburelerinde biralarımızı yudumlarken, televizyondan futbol maçı seyreden gençlerin gürültüsü altında sohbet etmeye çalışmıştık. Yanımızdan geçen garson elini önlüğünün cebine atıp, tezgahın üstündeki tabağa bir avuç dolusu yerfıstığı bırakmıştı. Fıstıkları yemiş, biz de herkes gibi kabuklarını yere atmıştık. Zaten zemin, eskiden bazı dükkanların zeminlerine serilen talaş tozları gibi, yerfıstığı kabuklarıyla kaplanmıştı. Bardaklarımız boşalınca biz bardan yenilerini alırken, garson da her seferinde boşalan tabağımızı yerfıstıklarıyla yeniden doldurmuştu.

Ponte di Rialto